Blog In Praktijk

Ik den niet bom

 

 

Het is dat moment dat ik binnen kom…
Een knoop in mijn buik… Mijn adem hoog. De geur komt hevig binnen evenals de lichten en het geluid.

Het is maandag, ik heb geen zin, ik wil niet. De juf legt iets uit over rekenen en vraagt dan ons werkschrift te pakken. Ik kijk in het schrift maar eigenlijk zie ik niets, mijn gedachten zijn weg, ik wil hier niet zijn, ik kan dit toch niet.
Buiten vliegen de vogels, er loopt iemand op de gang, er valt een potlood.

De bel, speeltijd! Een koek, iets drinken en tikkertje. Terug in de rij om naar binnen te gaan. Weer die geur. Weer werken. Als de juf uitleg geeft aan de klas begrijp ik het niet. Dat weet ik al lang. Ik heb geen zin meer om te luisteren.

De volgende dag is juf ziek. Ik kijk naar ‘de nieuwe’ … Daar gaan we weer denk ik. Opnieuw dat rekenboek. Maar dan opeens, uitleg op het bord, uitleg met een tekening. Niet alleen vertellen. Zelfs alle opdrachten die ze geeft schrijft ze op, zo vergeet ik er geen. Ze tekende zelfs speciaal voor mij, de uitleg van die moeilijke opdracht. De tekenuitleg mag ik houden en gebruiken. Nu snap ik het, ik luister aandachtig en ga graag terug naar binnen na de bel. Ze begrijpt me, ze ziet me, ik zie mezelf nu ook weer liever. Dank je wel juf…

Deze blog schreef ik voor Platform in Beeld, het geeft een van de vele herinneringen neer die ik zelf had als kind. Letterlijk uit het leven gekregen. Als hoogsensitieve beelddenker werd ik toen niet altijd (goed) begrepen…. Wat ben ik blij dat ik hierin mee verandering mag aanbrengen!

Sandra Kleipas